Reflecting 2023, The Year of the Water Rabbit
Last year, according to the Chinese lunar calendar, was marked as the Year of the Water Rabbit. We reflected last night on rabbits and questioned whether they truly brought peace and happiness. As a child, I had rabbits in the shed, and sometimes I brought them inside. Yet, it seemed I never really understood what they felt. Unlike cats, and now also with the dog, with whom I can have a telepathic bond, I couldn’t communicate with the rabbits in the same way. Their eyes often had a paranoid glint, and when I touched them, their bodies felt tense. Sometimes they would close their eyes when being petted, but it rarely seemed like something that truly relaxed them. They never seemed to fully trust me; there was rarely true deep understanding. Perhaps this is characteristic of these times, a sort of unfortunate curtain of tension hanging over humanity. Even in a country where peace prevails, one can be confronted daily with wars started by less enlightened souls. And then something like apathy arises, an ever-shrinking circle of alertness and, with more tension, a cramping of spirit and well-being, then things seem almost unmanageable. Will the streets be filled with hungry war refugees, oh well, it will be. Like a rabbit taken out of its hutch by a potential predator, this predator that pets your body daily, and then you just close your eyes out of fear, hoping it will soon be over. The year 2023 gnawed away rapidly.
Reflectie over 2023, het jaar van het Water Konijn
2023, het jaar van het Water Konijn Afgelopen jaar werd volgens de Chinese maankalender gekenmerkt als het jaar van het Waterkonijn. We hebben vannacht teruggeblikt op konijnen en ons afgevraagd of ze echt vrede en geluk brachten. Als kind had ik konijnen in de schuur, en soms nam ik ze mee naar binnen. Toch leek het alsof ik nooit echt begreep wat ze voelden. In tegenstelling tot katten en nu ook met de hond, waarmee ik telepathische band mee kan hebben, kon ik met de konijnen niet op dezelfde manier communiceren. Hun ogen hadden vaak een paranoïde glans, als ik ze aanraakte, voelden hun lichaampjes gespannen. Soms sloten ze wel hun ogen bij het aaien, maar het leek zelden iets waarvan ze echt ontspanden. Ze schenen me nooit volledig te vertrouwen, er was zelden echt diep begrip. Misschien is zoiets typerend voor deze tijd, er een soort onfortuinlijk gordijn van gespannenheid over de mensheid hangt. Zelfs in een land waar vrede heerst, kan men dagelijks geconfronteerd worden met oorlogen die worden gestart door minder verlichte zielen. En dan ontstaat er zoiets als apathie, een steeds kleiner wordende cirkel van alertheid en bij meer gespannenheid ontstaat er verkramping van geest en welzijn, dan lijken dingen bijna niet meer te doen. Zal de straat vol liggen met hongerige oorlogsvluchtelingen, ach, het zal wel. Als een konijn die uit zijn hok wordt gehaald door een potentieel roofdier, en dit roofdier dat jouw lichaam dagelijks aait, en dan maar even je ogen sluit uit angst, het zal wel weer snel voorbij zijn. Het jaar 2023 knaagde razendsnel voorbij.
ink on paper | A5
Dutch